Bu mu? Yoksa o mu?

Kararsızlık duygusundan nefret etmeyen biri var mıdır bilmiyorum. Bir yandan doğru olan ısrar ederken, diğer yandan istediğinizi çekersiniz içinize. İkisi de size yakındır aslında, fakat bir o kadar da uzaktadırlar. Ulaşılması güç... Çünkü herhangi bir fikriniz yoktur, bir şeyleri mahvetmekten korkuyorsunuzdur. İstediğinizden vazgeçemezsiniz, yalanlara daha fazla tahammül edemezsiniz bir o kadar da. Sonuçta converse rahattır ve iyi görünür, ancak ortopedik bir ayakkabı sizin için daha doğrudur. Aslında şuanda kimsenin ayak yapısının ileride bozulacağını sanmıyorum ama bazı durumlarda ileri yaşlardan ziyade yakın gelecek zaman önemli oluyor. Çoğu şey için geçerli olan bir durum.

Böyle yazılar yazarken hep ya güneşin hafiften gülümsemeye başladığı zamanları tercih ediyorum çünkü istemiyorum. Güneşi istemiyorum, rahatsız edici buluyorum. Kış olsaydı, minik bir esintinin arasından çiseleyen yağmur olsaydı çok daha çekici olmaz mıydı? Olmazdı derseniz orası sizin kararınızdır sonuçta bunlar zevk meseleleri.

İşte dediğim gibi, doğru olan güneş ama ben yağmuru istiyorum. İhtiyacım olan vitamini yanlış yerlere saptırıyorum. Eskide kalan bana bakacak olursak; doğruyu yanlışı düşünmeden istediğine yönelirdi. Bu açılardan eski beni özlüyorum. Çünkü bu işler ciddi anlamda çok karışık. Afedersiniz, çok ciddi anlamda afedersiniz ama bu karışıklığa düşünce bütün dünyayı elden geçiresim geliyor. “Bir girişimde bulunacaksanız, kararsızlık kapılarını kapatın.” demiş Nietzsche. Benimki artık nasıl bir kapıysa kapanamadı gitti. Yağlamanın zamanı geldi belki de ama iyice düşünmeden de bir yere varmak istemiyorum. Belki de bütün problem korkudur. Yanlış yapma korkusu.

Fazla uzatmak istemiyorum çünkü saat 05:20, ben November Rain dinlerken bir yandan da saat 9'da nasıl kalkacağımı hesaplamaya çalışıyorum. Özetle; yıkılması gereken kararsızlık duvarlarını kafamda uygunsuz pozisyonlara girişen fillerle bağdaştırıyorum. Filleri ayaklandırmayın. İyi sabahlar, bol kararlı günler sizinle olsun.